Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ PROSPAN

Ο Ιπποκράτης, ο «πατέρας της ιατρικής», βοήθησε να καθιερωθεί ο κισσός ως φαρμακευτικό φυτό. Δε γνώριζε τίποτε για τις θεραπευτικές του ιδιότητες αλλά πίστευε πως μέσα στα φυτά ζουν θεοί και πνεύματα που τους δίνουν τη θεραπευτική τους δύναμη.

Άλλοι γιατροί που στήριζαν τη θεραπευτική δύναμη του κισσού ήταν ο Διοσκουρίδης (περίπου 40 σε 90 Μ.Χ.), στρατιωτικοί γιατροί την περίοδο διακυβέρνησης του Νέρωνα, και περισσότερο από χίλια χρόνια αργότερα η Χίλντεγκαρντ του Μπίνγκεν (1098 – 1179). Η Χίλντεγκαρντ συνιστούσε τον κισσό μόνο για εξωτερική χρήση, επειδή πίστευε πως η ασθένεια μεταφέρεται από τον ασθενή στο φυτό.

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι (1452-1519) γνώριζε επίσης για τη θεραπευτική δράση του κισσού. Σύμφωνα με τις εκθέσεις του, τα αγριογούρουνα όταν αρρώσταιναν, γιατρεύονταν με τον κισσό.
Τον 16ο αιώνα, ο κισσος αντιμετωπιζόταν ως φάρμακο για τη θεραπεία των φλεγμονωδών βρογχικών παθήσεων. Αλλά δεν ήταν μέχρι τον 19ο αιώνα που ο κισσός από απλή λαϊκή θεραπεία άρχισε να θεωρείται ένα σοβαρό φυσικό φάρμακο για την αντιμετώπιση του βήχα.

Και αυτό συνέβη κατά λάθος:

Ένας γιατρός παρατήρησε ότι τα παιδιά σε μια συγκεκριμένη περιοχή στη Νότια Γαλλία υπέφεραν από βήχα λιγότερο συχνά από ότι τα παιδιά που ζούσαν σε άλλα μέρη. Ανακάλυψε ότι αυτά τα παιδιά έπιναν το γάλα τους σε μπωλ από ξύλο κισσού. Ο γιατρός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ουσίες που υπάρχουν στο ξύλο μεταφέρονταν στο γάλα και παρείχαν στα παιδιά προστασία από το βήχα.